ហើយអ្វីដែលរឹតតែជូរចត់ទៀតនោះ គឺទទួលបានការបដិសេធពីមនុស្សដែលខ្លួនស្រលាញ់។ វិចារណញ្ញាណតែងដាស់តឿនសតិថា ការខំប្រឹងទៅស្រលាញ់មនុស្សម្នាក់មិនចង់ប្រគល់ចិត្តអោយយើងគឺជារឿងខុសឆ្គងដែលស្របពេលនឹងបេះដូងស្រែកតវ៉ាថាត្រូវការរូបគេណាស់! ដូច្នេះតើខ្ញុំត្រូវសម្រេចចិត្តយ៉ាងណា?  

គ្មាននរណាម្នាក់ចង់ស្រលាញ់គេតែម្ខាងឡើយ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់ចង់ឱ្យដើរនៅលើផ្លូវមនោសញ្ចេតនាដែលពពេញដោយការឈឺចាប់នោះដែរ។ បើទោះបីជាមនោសញ្ចេតនាដែលខ្ញុំជ្រើសរើសនេះជាវិថីនៃក្តីទុក្ខ តែក្តីឈឺចាប់ធំបំផុតរបស់ខ្ញុំគឺការចាកចេញពីមនុស្សដែលខ្ញុំស្រលាញ់។ ទោះរីករាយឬកើតទុក្ខ ខ្ញុំពិតជាចង់បន្តមនោសញ្ចេតនាមួយនេះ។

ស្រលាញ់គេ ខ្ញុំពិតជាហត់ចិត្តណាស់! ពេលខ្លះគេធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍កំព្រា រងាឯកាស្ទើរស្លាប់ខ្លួន តែខ្ញុំបែរជាគ្មានវិធីដកខ្លួនចេញពីមនោសញ្ចេតនានេះទៅវិញ (មិនមែនមិនធ្លាប់សាកល្បងដកចិត្តពីគេទេណា៎ ព្យាយាមច្រើនលើកច្រើនសារហើយ តែនៅតែធ្វើមិនបាន) ពេលខ្លះក៏លួចគិតថា តើខ្ញុំធ្លាប់ជំពាក់ចិត្តគេពីជាតិមុនឬយ៉ាងណា ហេតុអីខ្ញុំគ្មានវិធីដើរចេញពីមនោសញ្ចេតនានេះបាន!

គ្រប់គ្នាអាចមើលខ្ញុំជាមនុស្សឆ្កួតដែលស្រលាញ់គេថ្នាក់នេះ បើទោះគេបានសាងភាពឈឺចាប់ឱ្យខ្ញុំច្រើនលើកច្រើនគ្រាក្តី ខ្ញុំក៏បានត្រឹមអង្គុយសោយសោកនឹងក្តីទុក្ខនោះ តែបើនឹកគិតដល់ពេលចាកចេញពីមនុស្សដែលខ្លួនស្រលាញ់ខ្ញុំហាក់មានអារម្មណ៍ថាដូចគេយកកាំបិតរាប់រយមកចាក់ទម្លុះចិត្តខ្ញុំម្តងមួយៗទៅវិញ ដូច្នេះទោះចង់ឬមិនចង់ខ្ញុំមានតែបណ្តោយតាមចិត្តនេះមួយគ្រាសិនហើយ តែក៏សន្យានឹងខ្លួនឯងថា ពេលក្រោយមិនបណ្តោយឱ្យមានគេនៅក្នុងបេះដូងទៀតឡើយ៕